W raz z nadejściem szaroburych dni zakrapianych obficie deszczem, pojawiła się u mnie przytłaczająca tęsknota za latem. Za możliwością zarzucenia na siebie t-shirtu i prostej spódnicy i wybiegnięciem z domu. Za niezakatarzonym nosem. Za złotymi wieczorami i mrożoną kawą pitą na tarasie. Pewnie, że to wyidealizowana wizja minionego lata – było też pracowite i nie było wcale wyjęte z bajki ani wyreżyserowane przez Hollywoodzkiego specjalistę. Ba, nawet doradca od regulacji dobowego  ...