. I wiecie czym jest pewność siebie?

Myślą “a chrzanię to, najważniejsze, że będę się dobrze czuła, pośpię chwilę dłużej i nic nie będzie mi spływało po brodzie, jeśli upały sięgną 35 stopni” – i zrealizowaniem tej myśli. Brakiem wątpliwości pokroju “o nie, ta pani na przystanku właśnie na mnie spojrzała, a ja przecież jestem bez makijażu – na pewno pomyślała, że jestem brzydka!”.

Ludzie, którzy skrytykują cię, kiedy pokażesz się bez make up’u borykają się z własnymi kompleksami. Człowiek, który akceptuje siebie, nie podcina skrzydeł innym i nie ma żadnego celu w obniżaniu cudzej samooceny. Moją na przykład często podburza babcia, bo kiedy widzi mnie w wersji au naturel, wmawia mi zaawansowaną anemię (bo wiecie, bez bronzera jestem córką młynarza 😀 ) i pyta czy dobrze się czuję. Ale to kwestia przyzwyczajenia – częściej widzi mnie w “podkoloryzowanej” odsłonie, więc widok mojego pierwotnego kolorytu ją trochę zaskakuje. Rodzinie można wybaczyć, bo oni zawsze są bardziej krytyczni, ale to poniekąd wynika z troski – problemem są natomiast życzliwe koleżanki, które pod pretekstem neutralnego komentarza, wbiją malutką szpilkę w plecy “Ale jesteś odważna! Ja na Twoim miejscu pewnie bym jednak użyła korektora”.

Im częściej będziemy pokazywały się bez makijażu, tym ludzie bardziej przywykną do naszej naturalności, a pełen makijaż, nałożony np. tylko kilka razy w tygodniu, albo tylko w te ważniejsze dni, gdy czeka nas randka, ważne spotkanie biznesowe, albo wieczorne wyjście, będzie robił O WIELE większe wrażenie.

Kosmetyki są świetnym narzędziem, ale naprawdę ich nadużywamy. Pielęgnacja skóry jest o wiele ważniejsza od maskowania niedoskonałości – bo im bardziej dbamy o cerę, tym mniej mamy do ukrycia i coraz mniej potrzebujemy tej grubej tapety.

. Co i kto jest pod spodem?

Wspominałam o koleżance, która twierdziła, że nigdy nie pokaże się narzeczonemu bez makijażu. Nie powinnam się z tego śmiać, bo bardzo łatwo wpaść w pułapkę takiego myślenia – sama swojego czasu byłam na tej drodze. Dobrych kilka lat temu, w jednym z moich pierwszych poważniejszych związków – chyba tak naprawdę pierwszym – złapałam się na tym, że starałam się za bardzo. Nosiłam niemalże wyłącznie sukienki, spódniczki, wyższe buty, a na mojej twarzy zawsze spoczywała cała gama kosmetyków – baza, podkład, puder, korektor, pomadka, eyeliner, tusz… Nie byłoby w tym pewnie nic złego, gdybym, dla zachowania równowagi, pozwała sobie na chwile naturalności. A ja nawet na wycieczkę rowerową wybierałam koronkową bluzkę (tak, możecie się teraz ironicznie uśmiechnąć – ja też na myśl o tym wspomnieniu to robię). Wszystko musiało być wyreżyserowane, a każde spotkanie zaplanowane z co najmniej godzinnym wyprzedzeniem. To było na dłuższą metę męczące, bo nawet po kilku miesiącach bycia razem zastanawiałam się jak facet zareagowałby, gdybym przestała się tak mocno malować i gdybym ubierała się bardziej sportowo. A przecież powinnam zadawać sobie pytanie – jak ja bym się czuła? Jak mi jest wygodniej? W jakiej wersji jestem bardziej s o b ą ? Odpowiedź nie jest prosta, bo myślę, że w obu, jednak kilogram makijażu i kreska sięgająca linii skroni to z pewnością nie ja. A wmówiłam sobie, że tak jest seksowniej, więc kurczowo trzymałam się tego nawyku.