. Wszystko co dobre kiedyś się kończy

To co złe na szczęście też. Przetrwałam jakoś podstawówkę i gimnazjum i te nieszczęsne lekcje wuefu – z kilkoma urazami nosa i wielokrotnymi krwiakami na nogach. Później nadeszły lata nastoletniego buntu, a więc jak większość dziewczyn w tym wieku, postanowiłam zacząć się odchudzać. Geneza tego jest dosyć złożona, ale na niej się nie skupiajmy (nie teraz): zauważyłam, że można nie odmawiać sobie zbyt wiele, ale intensywnie ćwiczyć i chudnąć. Eureka! Wtedy podekscytowana rezultatami robiłam mnóstwo brzuszków i przysiadów. Czy polubiłam aktywność fizyczną? Widziałam w niej drogę do swojego celu i chyba można nawet powiedzieć, że częściowo tak, choć gdyby nie była konieczna do walki o bardzo szczupłą sylwetkę – pewnie nie robiłabym tych ćwiczeń.

. Drugie szanse

Po wielu latach ta relacja się bardziej zmieniła. Dziś ani nie walczę o rozmiar XS/34, ani nie sięgam po sport, by udowodnić wuefistkom, że nie miały racji. Ćwiczę dla siebie i choć brzmi to banalnie, pewnie wiecie, co mam na myśli. Robię to bardziej dla tej wolności, która towarzyszy zmęczeniu, a nie dla konkretnego efektu. Odrzuciłam sporty, które nie dają mi frajdy – z jednej strony nie chcę zamykać się na to, co nieznane i w czym być może mogłabym być dobra, a z drugiej? W imię esencjalizmu (pozwólcie mi tu przemycić jego odłamek) wolę skupiać się na tych aktywnościach, które mnie po prostu uszczęśliwiają. Na szczęście jest ich więcej niż kilka: rower, marszobieg, kręcenie hula-hop, taniec, tenis, badbington. I właściwie wcale nie odrzucam tego, czego nie znam: w przyszłym tygodniu umówiłam się na lekcję squasha. Odrzucam natomiast to, co wiem, że mnie kiedyś mocno przytłaczało i do czego byłam kiedyś zmuszana na lekcjach wuefu. Wiem, że nie odnajdę w tym takiej przyjemności, jaką mogę w innych rzeczach. 

Ale pewnie zastanawiacie się, kiedy wspomnę o bieganiu, które przecież pojawiło się w tytule!

Ostatnio postanowiłam zaryzykować i spróbować biegać, choć z bieganiem mam akurat słodko-gorzkie wspomnienia. Na małe dystanse i bez ekspresowego tempa bywa jednak naprawdę satysfakcjonująco. Próbuję.

. Do biegu gotowi… Oh well 😀 

Jak to kobieta, zaczęłam tę próbę od zamówienia butów do biegania. Nie lubię marnować jedzenia i nienawidzę (choć kiedyś niestety intensywnie to robiłam) kupować niepotrzebnych rzeczy, więc powiedziałam sobie: kupię je i będę biegać. Nie ma opcji, żeby się kurzyły i wylegiwały w szafie. Mają mieszkać na moich stopach, a nie w spokojnym wnętrzu garderoby.

Może od razu wyprzedzę pytania i pochwalę się swoim wyborem: długo nie mogłam się zdecydować. Buty do biegania to dla mnie kompletnie nieznany obszar poszukiwań, więc musiałam się mu dobrze przyjrzeć. Właściwie od początku brałam pod uwagę głównie dwa kolory: right, right, czarny albo biały. Znalazłam też co prawda piękny model w jasnym różu, ale to może kiedyś, jak już będę szaloną biegaczką. Dziś, choć nie powinnam się do tego przyznawać, wybrałam buty, które w razie czego będą też pasować do jeansów czy czarnej spódniczki.

Ostatecznie wybór padł na model Nike Shox Enigma 9 000 – z dużą amortyzacją z tyłu. Znalazłam je w Sportshowroom.pl, którego stronę tak długo wertowałam, że domyślam się, że nabiłam im z tysiąc wyświetleń 😀 Poszukiwania są zawsze ekscytujące, ale wiemy jak to jest z kupowaniem butów przez internet – największa chwila prawdy następuje w momencie, gdy docierają. Na szczęście były dokładnie takie same jak na zdjęciach. Bardzo wygodne, więc zaczęłam w nich biegać już po domu. Czy to początek nowej przygody? Całkiem możliwe, a tymczasem zakładam je na nogi i idę trochę pobiegać z psem, który tradycyjnie domaga się popołudniowego marszobiegu, drapiąc w moje drzwi. To kolejny dobry motywator do tego, by opuścić miejsce przed laptopem i wyjść. Szczególnie, że za oknem 25 stopni.