Wybrałyśmy się na spacer. Sam środek zimy, mroźny poranek, ja, Alicja i mój aparat. Co z tego wyszło? Wiele zimowych kadrów, odmrożone nosy i zmarznięte dłonie. Mimo wszystko było warto. Śnieg zawsze przychodzi nie wtedy, kiedy na niego czekamy – w grudniu cierpimy na jego niedobór, natomiast tuż po nowym roku, postanawia narzucić nam swoją obecność i to w nadmiarze. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło – dzięki tym opadom, w tym roku udało mi się stworzyć wyjątkowo wiele spontanicznych, plenerowych zdjęć. Zimą zawsze tęsknię za słonecznym latem, natomiast przy trzydziestostopniowych upałach będę pewnie wzdychała do tych leśnych kadrów i niskich temperatur, które panowały podczas ich tworzenia. Kobieca logika! To, co odleglejsze zawsze wydaje się piękniejsze, choć tak naprawdę każda pora roku ma swoje bezcenne zalety.

Zimą bardziej doceniamy domowe kryjówki i ciepło, którego źródłem nie jest temperatura, a bliscy ludzie, ich uśmiechy i herbata z imbirem.

Zimą więcej śpimy i więcej marzymy, bo pogoda nie sprzyja szaleństwom w plenerze i aktywności w mieście. Mamy w końcu czas, żeby nacieszyć się wieczorami spędzonymi pod kocem, przy kominku, lub pod kołdrą. Obowiązkowo z książką, telefonem, lub ulubionym filmem. Więcej myślimy, bo przebywanie w zaciszu czterech ścian pobudza produkcję myśli. Może dlatego zimą częściej dopadają nas momenty smutku, lub tęsknoty za spełnianiem marzeń i podróżami – ale przecież to najlepszy czas, żeby zaplanować coś nowego! Równocześnie też najlepsza okazja, aby poczekać na niedzielny poranek, wyjść wcześniej z łóżka, zrobić sobie rozgrzewające śniadanie (może gorącą owsiankę?), założyć trzy podkoszulki, narzucić na siebie najcieplejszą kurtkę, porwać znajomego, przyjaciela, lub inną inspirującą osobę i szybkim marszem wyruszyć na spacer. Nawdychać się lodowatego powietrza, orzeźwić płuca i dostrzec to, że zima jest naprawdę piękna. Nie tylko na zdjęciach. Przed nami już ostatni tydzień zimy, więc nacieszmy się nią, póki jeszcze nas nie opuściła!