Poranki zawsze kojarzyły mi się z gonitwą z czasem. Z listą zadań, które trzeba wykonać przed wyjściem do pracy lub na uczelnię. Z nerwowym dopijaniem herbaty i biegiem na autobus lub z spoglądaniem przez okno czy kierowca Ubera jeszcze na mnie czeka i rzucaniem się ku drzwiom w momencie, gdy słyszałam, że uruchamia silnik. Poranki były dla mnie tak napiętym czasem, że nie dało się w nie wcisnąć ani grama przyjemności. To było pasmo szybkiego odhaczania obowiązków (i powtarzania w myślach:  ...